əlbəyaxa

1. is. Şiddətli dava, vuruşma; mübarizə. <Kərim> bilirdi ki, əlbəyaxa vaxtı dəmadəm yaxınlaşır. S. R.. Mən bu qara xəyallarla əlbəyaxa ikən, birdən, deyəsən, gözümə bir işıltı dəydi, yox oldu, yenə göründü. M. Rz.. Əlbəyaxa olmaq – bərk vuruşmaq, çarpışmaq; mübarizə etmək. Çar hökumətinin siyasəti çarın işğal orduları ilə bizi əlbəyaxa olmağa məcbur etdi. M. S. O.. Ər və arvad əlbəyaxa oldular. C. M.. <Yusifin> cəbhədə keçirdiyi günlər, ölümlə əlbəyaxa olub, ad-san qazandığı vaxtlar gözünün qabağına gəldi. B. Bayramov.

2. sif. Şiddətli, amansız. Əlbəyaxa çarpışma getdikcə şiddətlənirdi. Ə. Ə.. Əlbəyaxa vuruş(ma) – silahsız halda və ya soyuq silahla aparılan döyüş. Pilləkəndə əlbəyaxa vuruşma uzun çəkdi. M. C.. Mən səni düşünərək getdiyim zaman huşa; Bəlkə də sən girirsən əlbəyaxa vuruşa. Ə. Cəm.. Əlbəyaxa vuruşmaq – birbirindən yapışmaq, şiddətli vuruşmaq. Araz onlarla əlbəyaxa vuruşaraq təslim olmurdu. A. Ş.. Müşkünaz təkliklə əlbəyaxa vuruşur, bu təkliyi evdən qovub uzaqlaşdırmaq istəyirdi. Ə. Vəl..